აუ, ეხლა იცი რა გამახსენდა?
გახსოვს მთა და კოცონი, გარშემორტყმული ბევრი ბავშვი და დიდი.
გიტარას უკრავდნენ, ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ.
მაშინ ვერ ვხვდებოდი, რატომ ჰქონდათ ასეთი მშვიდი და ბედნიერი სახეები.
თურმე, თურმე...
ბლინები მომენატრა, იქ გაკეთებული და სუნი..სუნი..სუნი...
წყლის გემო...
ხის სუნი(სახელი აღარ მახსოვს) ცეცხლი რომ სანთელივით ეკიდება,
ლამფა მენატრება,
და ის ღამეები ბარში გაგანია ზაფხული რომ არის და იქ გცივა, გცივა და ვერ თბები, მერე აივლი რამოდენიმე საფეხურს და შეხვალ ლამფიან ოთახში და ჩაწვები და წყნარი ღიღინი რომ გესმის მეზობელი ოთახიდან "ჩემს პატარას ეძინებააა" და შენც რომ ტკბილად ჩაგეძინება.
გრძელი სკამები მენატრება და ის ვარსკვლავებიანი ცა, ყოველ წამში ერთხელ რომ წყდება ვარსკვლავი და მაინც ვერ ასწრებ სურვილის ჩაფიქრებას, არაუშავს სამაგიეროდ იმედი გაქვს რომ მომდევნოზე მოასწრებ.
სიარული მენატრება უთავბოლოდ "ნაძვნარში" ფეხით ბოდიალი,მთის ციცაბო ფერდობებზე,
ობოლი ქვა მენატრება, ეხლა ალბათ აღარ არის იმხელა როგორიც ადრე მეჩვენებოდა.
ნისლი, ნისლი, ნისლი რომ ცდილობ რაც შეიძლება ღრმად ჩაისუნთქო, ისე ღრმად რომ ფილტვების ლამისაა გასკდეს სუფთა ჰაერით.
"კაიმაღი"-ს (არაჟანი) გემო?
დილით ყვირილი: აკვანი, კევი, საგორიალა, მაწონი, კაიმაღიიიიი"
ლოტოს თამაში.
მოვახერხოთ რა, აი მოვახერხოთ და ავიდეთ ერთად კიდევ მერე, შვილები რომ გვეყოლება და ოჯახები და მერე კიდევ უფრო კარგად გავიგებ რატომ აქვთ იქ ადამიანებს ასეთი მშვიდი და ბედნიერი სახეები.
ბახმარო
