სულ სხვა სცენარია.
ყველაფერი დაიწყო ასე...
იქეთა ამბავი: მიუნხენის აეროპორტში რომ ზიხარ და ფიქრობ "მოდი ტელეფონში შეტყობინებებს მაინც წავშლი" და ამ შეტყობინებებში რომ აღმოაჩენ ერთ უბრალოდ ყურადღებიან მესიჯს და რომ მოგინდება მადლობა გადაუხადო დიდი ხნის წინ გამოჩენილი ამ ყურადღების გამო.
აქეთა ამბავი:
YOU HAVE UNREAD MESSAGES !!!
იმედგაცრუებული ხარ.არავისთან საუბარი არ გსურს და ყელში ბურთი გიჭერს.
იმხელა სიმშვიდე მოიტანა ამ შეტყობინებებმა.
ზიხარ და რომ ფიქრობ რომ რით დაიმსახურე ეს კარგად ყოფნა.
ბევრი შოკოლადი, ბევრი ყვავილები, ვარსკვლავებიანი თვალები.
ჩემი ამბავი:
როცა გამაცნო ამას ვაკვირდებოდი მეთქი აბა როგორ არის, აბა თავის თავს ხომ არ ატყუებს და მისი სიმშვიდე მეც გადმომედო ისე წყნარად მოხდა ყველაფერი.
მერე პარიზი და კადრი ეიფელის ფონზე .
ისეთი აჟიტირებული იყო, ვგრძნობდი როგორ ტიროდა და გაუთავებლად იმეორებდა მითხარი, მითხარი, მითხარი
სინამდვილეში ვიცოდი რომ იმ საღამოს ეიფელის რომელიმე სართულზე ხელს სთხოვდნენ და სულ არ მეპარებოდა ეჭვი რომ ეს თანახმა იქნებოდა.
მაინც ვნერვიულობდით ყველანი. ისიც.
აი ისეთია ის შენი საუკეთესო მეგობრისთვის რომ ინატრებდი და იტყოდი რომ ასეთი კარგი ჰყავდესო.
აეროპორტში რომ დავხვდით მე და მარიამი ის გზა არასოდეს დამავიწყდება, ძალიან თოვდა და ნელა მივცურავდით დილის რომელიღაც საათი იყო და გულისცემა კაცმა არ იცის რამდენი.
რომ ჩამოვიდნენ და არ გველოდა ეს. სახე გაუბრწყინდა დაღლილს. მისი ყველა ემოცია მახსოვს.
მერე საღამოები მის სახლში და ერთ-ერთ საღამოს მისი კივილი "ვაიმეეე 2 ხაზიაააა"
როცა აფთიაქში ტესტი ვიყიდეთ ვეუბნებოდი გული მიგრძნობს დადებითი იქნება -მეთქი.მაინც ვფიქრობდი "ეხლა რომ მართლა იყოს" და მართლა იყო.
ქორწილი.
მიხაროდა. გოგოები ჩემი მანქანით გზაზე კოკისპირული წვიმა და ხასხასა მწვანე ხეები.
მუსიკა და ბევრი კარგი ამბის გახსენება.
ხელისმომკიდეები ერთნაირ ტანსაცმელში.
სტუმრები და იასამნისფერი და თეთრი.
ცერემონია ტბის პირას.
ეს მამამ მოაცილა იქამდე
და მერე როგორც ხდება ხოლმე.
ისეთი ქორწილი იყო არასოდეს რომ არ დაგავიწყდება.
ვთქვი რომ ეს ამბავია რომელიც მაბრუნებს ბავშვობაში და მჯერა რომ ზღაპრები მხოლოდ ზღაპრები არ არის და რეალურადაც ხდება ასეთი ამბები.
