აღსარება

გამიხარდა, რომ გავიგე ნერვიულობსო. სადღაც შიგნით. ცოტა მაგრამ გამიხარდა და ვთქვი: აი ეგრე!

გავიფიქრე არ უხდება ყვითელი, მე უფრო მომიხდებოდა ეგ მაისური, არაა მაგის სტილი

თავმოყვარე, ამაყი, ჯიუტი

როცა ვბრაზდები კიდევ უფრო მშვიდი ვხდები და ამ კიდევ უფროზე კიდევ უფრო ცინიკური
არ შემიძლია გაპატიო ტყუილი, მერე რა თუ ვნანობ რომ არ შემიძლია, მაინც არ შემიძლია

არ ვიცი რატომ წავედი, ვნერვიულობ. სამაგიეროდ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ შენ უფრო მეტი ხარ ჩემში ვიდრე ეს სულელური წინასწარმეტყველებები

ხანდახან მეპარება ხოლმე ეჭვი რომ არსებობ. მერე არ ვიცი საიდან და როგორ მოდის ისევ რწმენა რომ ხარ
ერთადერთი ხარ ვისაც ვერ ვხედავ და მისი მჯერა
შენი არ მეშინია
მე მგონი მე უფრო მიყვარხარ, ვიდრე შენ უფრო მიყვარხარ

გავიფიქრე-ნეტავ მოკვდებოდეს

თავს ვაჩვენებ თითქოს ვატყუებ, ანუ მაინც ვიტყუები


ბევრი ფიქრი, ბევრი ილუზია


არ მახსენდება ბევრი თურმე კიდევ უფრო მიყვარს საკუთარი თავი


ვუთხარი_ვერ გიტან

მონოლოგებიდან

„ღმერთო, მომეცი კედლის და ცერცვის სმაილი სალომესთვის!“

ნათია ნაცვლიშვილი

მე ასეთი სიყვარული არ მითხოვია, ღმერთო,

ვაკაკუნებდე და არავინ მიღებდეს,

კაკუნისას ხანში კარის ქერქი მისერავდეს

და სისხლი მდიოდეს,

მწიფეს ვესროდე და მკვახე ცვიოდეს,

გზადაგზა ლპებოდეს და გამუდმებით სახეს ვიწმენდდე _

არავინ დაინახოს ჩემივე ნამოქმედარის შედეგი.

მე ასეთი სიყვარული არ მითხოვია, ღმერთო,

ვიყო კედელი, რომელსაც მხოლოდ ერთი კარი აქვს

და ისიც მისთვის, ვისაც ამ კარის იქით შეჭვრეტაც

არასოდეს არ უნატრია _

კედელი ხომ იმისთვისაა, ცერცვი აყარო

და არაფერი გიპასუხოს.

მე ასეთი სიყვარული არ მითხოვია, ღმერთო,

ვიდგე ფანჯარასთან და ვხედავდე მას,

იდგეს ფანჯარასთან და მხედავდეს მე,

არაფერს ვამბობდე და არაფერს ამბობდეს _

შენ ხომ მაინც იცი,

როცა ასე ვიქცევით, ორივე ვიტყუებით.

მე ასეთი სიყვარული არ მითხოვია, ღმერთო,

მინებს აწვიმდეს და არ ვწმენდდე,

თვალებს აწვიმდეს და არ ვწმენდდე,

უბრალოდ, არ მინდოდეს არაფრის დანახვა,

ვამბობდე: მთელი ქვეყანა წვიმამ წაიღოს,

ის თუ არ იქნება.

ასე უფრო მარტივია ყველაფერი.

მე ასეთი არაფერი მინატრია, ღმერთო,

როცა მოვედი შენს ჩაბნელებულ სახლში,

რომელიც იდგა ეულად სოფლის შარაზე,

როცა მოვედი და ისე გთხოვე, როგორც არასდროს,

როცა მოვიხედე და პირველად დაგინახე _

შენ იდექი უძველესი ეკლესიის შორეულ კუთხეში

და მამაჩემის თვალებით მიყურებდი.

/სალომე ბენიძე/