love is all

Не важно, где жить. Важно только то, на что мы тратим свою жизнь.

თუ

რამდენიმე კუნთი ჩემს სხეულში 
ჯერ კიდევ გრძნობს შენს არსებობას. 
და რომ რაღაც დაგრჩა კიდევ სათქმელი. 
და რომ თანდათან შეუძლებელი ხდება. 
და რომ ახლოვდება... 
რამდენიმე კუნთი ჩემს სხეულში 
შემთხვევით ჯერ კიდევ აგრძელებს ფეთქვას. 
და თუ გგონია, რომ ფხიზლად ვარ. 
თუ გგონია, რომ მწვანე მინთია. 
თუ გგონია, რომ ბოდვას გადავეჩვიე, 
ეს მხოლოდ გგონია. 
პირიქით: 
გირთულებ ჩემთვის დასასმელ დიაგნოზს. 
გირთულებ პასუხებს. 
გიგროვებ სიტყვებს. 
გიხსნი სიყვარულს. 
გიშლი ნერვებს. 
ფეხებთან გიყრი ამ დღეების გამარჯვებებს: 
გადააბიჯე და მხოლოდ ამის შემდეგ 
წადი. 


მუმლი

აქ მოდის მზე



მეკითხება როდიდან გიყვარს აქვს ამის კითხვას აზრიო?
ვპასუხობ:
მახსოვს პერიოდი თბილი ჰაერის ნაკადების მოძრაობის მუცელში, ყელში რო გებჯინება ეს სითბო და ზემოთ რომ არ უშვებ და ნარკოტიკზე დამოკიდებულივით რომ ხდები ამ შეგრძნების მიმართ.
მახსოვს პერიოდი როცა ჰაერის ეს ნაკადები გაუსაძლისად გაცხელდნენ და აუტანელი გახდა.
მახსოვს პერიოდი როცა მეწვოდა მუცელი. მეწვოდაააააააააა
იყო პერიოდი როცა ცივი მასა გადაასხეს და იქცა მეტალად.
და ახლა ეს მეტალი ისე მძიმეა, ისე მძიმეა
მიჭირს თრევა და მაინც ჩუმად ვარ.

"სიჩუმის გარდა არის რაღაც რაც ჩვენს შორის მონაცვლეობს"