შუაღამემშვიდობისა პიტერ,შენ ახლა შუა ძილში ხარ და ნევერლენდში ალბათ ვარსკვლავებით სავსეა ცა.მთვარე ალბათ უკვე დაათვალიერე ტელესკოპით.ადრე მითხარი იმდენად კარგი ადამიანი ხარ, შენი ლონდონში გაშვება არ მინდაო.სულ მაინტერესებს პიტ საიდან მოიტანე რომ კარგი ვარ?იცი ადრე ჩემს მანქანას უკან რა ეწერა?"THIS CAR GOES TO NEVERLAND"
მოგიყვები როგორ ვარ.ვფიქრობ ბევრს- ადამიანებზე ვისაც შეგნება არ აქვს.საიდან მოდის შეგნება, განათლებიდან თუ გენეტიკურია?ადამიანებზე ვისაც ჰგონია, რომ ვინმე მასზე რაიმე მხრივ დაბლა დგას და მიკვირს ნეტავ თავისი თავი დედამიწისთვის თუ შეუდარებიათ?ვფიქრობ ათეისტებზე. ნეტავ როცა ძალიან ცუდად არიან და გამოსავალს ვერ ხედავენ რაზე ფიქრობენ?ისევ დილემაა როცა ადამიანი მატყუებს და მივხვდი და ხმა არ ამოვიღე ნიშნავს რომ მომატყუა, თუ ვერ მომატყუა?ვფიქრობ შემთხვევითი ამბები სასჯელია, გამოცდა თუ საჩუქარი თუ უბრალოდ არის?ვფიქრობ ხშირად რატომ არ ვიცინი?ვფიქრობ რატომ ეშინიათ ადამიანებს საკუთარი თავების ყველაზე მეტად და რატომ არ არიან საკუთარ თავებთან გულახდილი?ვფიქრობ ჩემი შენთან ახლოს ყოფნა ძალიან საშიშია შენთვის,ვფიქრობ რომ მართლა არ არსებობს კოკა-კოლაზე გემრიელი სასმელი,ვფიქრობ რომ ლურჯი ყველაზე მაგარი ფერია და არ შეიძლება სილურჯე ერქვას გარდაცვალებას,ისევ ვფიქრობ რომ ხედზე უფრო მნიშვნელოვანი გზაა მწვერვალამდე,და ვფიქრობ , რომ მითია ქალბატონი დარლინგის სიტყვები ჩემი ღიმილის კუთხეში დამალულ კოცნაზე, რადგან შენ ის არასოდეს შეგიმჩნევია.ვფიქრობ აღარაფერს ვიტყვი, თუკი სიჩუმეს უკეთესობისკენ არ შევცვლივფიქრობ რომ რაც ხდება, ყოველთვის დროულად ხდება.და მგონია რომ თუ შეცდომას დავუშვებ ჯობია დროულად გავიცინო.კარგია ჩინური სიბრძნე.ვფიქრობ რომ უკვე დიდი გოგო ვარ და ,,ადრე თუ გვიან ყველა ბავშვი იზრდება, ერთის გარდა." სიყვარულით ვენდი
