ბოლო დროს ხშირად ვიხსენებ ბავშვობას.
დავაკვირდი და ბავშვობის მოგონებები სოფელს უკავშირდება.
არადა თბილისში წელიწადის უმეტესი ნაწილის გატარება მიწევდა.
ვქექე, ვქექე, ვქექე და
ეს ჰგავს სპეციალურად კარადის ყველაზე მიუწვდომელ კუთხეში გადამალულ ნივთს , რომელიც ცუდ რაღაცას გახსენებს.
მაშინ ვერაფერსაც ვერ ვაცნობიერებდი:
ვერ ვხვდებოდი რატომ ლაპარაკობდნენ დედაჩემი და მამაჩემი რუსულად.
რატომ სცემდა მამაჩემი ბოლთას სამსახურიდან რომ მოდიოდა.
რატომ ეცვა დედას ყოველ ზამთარს ერთიდაიგივე პალტო.
მიკვირდა რატომ ეუბნებოდა დედაჩემი ჩემს ძმას, რომ "მიყიდე" ცუდი სიტყვა იყო და მისი ხშირად წარმოთქმა არ შეიძლებოდა.
განვიცდიდი და არ ვიცოდი რას.
ვღელავდი და არ ვიცოდი რაზე.
კადრი:მე, დედა, მამა და ჩემი ძმა
მგონი რუსთაველზე
დედა ამბობს
-ვაიმე რა დღეშია აქაურობა
მამა ხმას არ იღებს
ვაკვირდები და საფეთქელთან რაღაც გამოებერა
ვერ მივხვდი რაზე ამბობდნენ
სხვანაირი ის შენობა ნანახი არ მქონდა
რა სჭირს მეთქი და დამწვარიაო
აბა საიდან მიხვდი-მეთქი
და ხმა არ ამოუღიათ
მერე ხიდზე გადავედით
მერე ღამით რო დავწექი, ვცდილობდი წარმომედგინა როგორი იყო არადამწვარი ის შენობა
მერე ჩამეძინა და ალბათ სიზმარში რამე სასიამოვნო ვნახე
მერე რა, რომ შუქი 7 სთზე მოდიოდა, სამაგიეროდ მეორე არხზე კინოსეანსის გასვლის მერე მულტფილმები იწყებოდა.
მერე რა, რომ ნავთქურას საშჲნელი სუნი ჰქონდა, სამაგიეროდ მე და ჩემს ძმას მამაჩემი კარტს გვეთამაშებოდა.
მერე რა, რომ ცივი წყალი მოდიოდა, სამაგიეროდ ეზოში დაკრეფილი,იმ წყლით გარეცხილ თუთას სხვანაირი გემო ჰქონდა.
და მაინც დღემდე მგონია რომ პირველ კლასში როცა სკოლაში მივედი ყვეეელაზე ლამაზი კაბა მეცვა. დედაჩემი კაბისგან გამოჭრილი,შეკერილი და მამიდაჩემის მიერ დაქარგული იის ყვავილით.
სანამ მე მეძინა
იმ ღამით ძილისწინ ჩაფიქრებული ყველა ოცნება ამიხდა
არადა მიუწვდომელი მეგონა
პ.ს დიდი ხანია დაწერილი მაქვს და არქივში ინახებოდა
ეხლა მომინდა რომ გამომექვეყნებინა
