ხანდახან. სისუსტე

ნეტა ერთხელ არაფერი მოხდებოდეს.

პოპულის და იუნიქარდის დაგროვების ბარათებმა
ფრთები გამოისხან, მიმატოვონ.
საბანკო ანგარიშებმა ჩათვლიმონ,
საკრედიტო ბარათები გაიცრიცონ,
ძველ წიგნებში ჩარჩენილი ფოთლებივით დაიმსხვრნენ,
ქუჩის კუთხეში აყუდებულ ფულის მანქანას როცა გავუწვდი.

ხანდახან მინდა,
აღარ იყოს:
თქვენ გაქვთ სამოცდაათი შეტყობინება,
Elis Kuper likes your photo,
ორი გამოტოვებული ზარი.
დავალიანების გამო გაგეთიშებათ სმენა და ყნოსვა და მხედველობა...
გადასასვლელი მეორე ხაზზე.
მატარებელი მიდის გურამიშვილამდე.
ხუთი თეთრით დამეხმარეთ,
დედა მიკვდება.

მოხდეს რამე ძველებური,
მაგალითად,დიდჩანთიანი ფოსტალიონი.
მელნის სუნი ჰქონდეს წერილებს.
შემოდგომის ქარი აღწევდეს ხის დარაბებში,
ასე კი არა,
ორმაგი მინით და მეტალოპლასტმასებით
ჰაერი რომ ამოვიჭედეთ.

ასე არა,
ელექტრონული სივრცის ჭიები,
ვსხედვართ ცარიელ ოთახებში - მოციმციმე ეკრანებთან,
სხვის ცხოვრებებს უგემურად ვღეჭავთ და ვღეჭავთ
და არაფერი ხდება ნამდვილი.

მოხდეს აი, მაგალითად
ჰამაკი, ეზო, ცვივა თუთა, ვაშლი ვარდება.
მოხდეს სოფელი, მეხი - ცაზე, მოხდეს ქალაქი, წყვილი - გამზირზე.
ხელი ჩაჰკიდეს ერთმანეთს და ქუჩა გადაჭრეს.
მოხდეს ზამთარი, ჭრელი პლედი. თოვლი, საღამო,
ჩაი და ძველი გაზეთები.

მცივა. ახლოს ხარ.


ეკა ქევანიშვილი

როგორ გავატარე ზაფხულის არდადეგები

იმდენი ტანსაცმელი ჩავყარე ჩანთაში,თითქოს ზაფხული უსასრულოდ გაგრძელდებოდა.
ზაფხული-მეთქი, თორემ არდადეგები 7 დღეს მოიცავდა.
გზაზე წითელი ჰამაკი ვიყიდე, შაბიამნისფერში არ იყო.
რაც უფრო მოკლდებოდა მანძილი დანიშნულების ადგილამდე, გულისცემაც მით უფრო გახშირებული ხდებოდა.
გვირაბს იქეთ თავი სახლში მგონია და გზაც უფრო მოკლე მეჩვენება.
მეჩვენება, რომ იქეთ ხეები სხვანაირი მწვანეა,
რომ ყველა მდინარე გაცილებით ნელა და მძიმედ მიედინება, თითქოს ბევრი საფიქრალი აქვს.
რომ ჰაერში სხვა სუნია
მთელი გზა ვტკბებოდი ამაზე ფიქრით, აი ახლა რომ ჩავალ ბებია იტყვის:
- ნენააა, ცა მევიდა ჩემი ბაღანე, ნენა ჩემი პირველი სიხარული, ნენა რაფერ მომენატრე ბები, შენი ჩამოსვლისას ცა იხსნება მგონია ჩემს თავზე, მოი ბები დამიჯექი კალთაში მოგეფერო.
ნენა ცა არ ჩამევიდაა ჩემი გოგო? ჩემი პირველი, პირველი, პირველი.

პირველი შვილიშვილი ვარ.
უყვარს ბებოს როცა იცის, რომ თავის "მონაგარს" უყვარს იქაურობა.
სასწრაფოდ თოკი მომიძებნა და ჰამაკი გავაბით.
ვიჯექი და ღრმად ვსუნთქავდი.
მოვასწარი სანამ მთელი კუთხე არ შეიკრიბა ჩემს ეზოში.
იმ კითხვებს, რომლებსაც აქ უპასუხოდ დავტოვებ, იქ ხალისით გავცემ პასუხებს.
ვიცი რომ მართლა აინტერესებთ, ვიცი რომ არავინ გეკითხება ზერელედ.
დავრჩით საღამოს მე და ბებო. ვარჩევდით თხილს.
და ძველი თამაში გამახსენდა თხილის გარჩევისას, რომ ვთამაშობდით ხოლმე.
გოდორი მოშორებით დავდგი და თხილისგან გამორჩეული ჩენჩოს დამიზნებას ვცდილობდი მისთვის.
არაფერი შეცვლილა
10 დან 10
მერე ერთად მივდივართ და ვწვებით.
ლოგინთან სკამზე დიდი ჭიქით წყალს ვუდგამ ხოლმე.
როგორც ყოველთვის.
ყოველღამე ელავდა და ქუხდა.
როოოგორ მიყვარს ამ დროს ძილი.
იმ ღამით ცა ფეხად ჩამოვიდა.
ვგიჟდები წვიმიან დილაზე. შუადღემდე პიჟამოებით ვიარე ეზოში. ხან სავარძელი გამოვათრიე აივანზე,ხან სველ ჰამაკში ჩავწექი. ხან წიგნი ავიღე წასაკითხად.
მერე?
მერე კიდევ 3 კარგი დღე იყო
და აღმოვაჩინე, რომ ჩემი ყოველი სოფელში ჩასვლა ბავშვობაში დაბრუნებას უდრის.
რომ ყველაზე გემრიელი კიტრი ჩვენს ბოსტანში მოდის და ყველაზე გემრიელ ყველს ბებიაჩემი აკეთებს.
რომ ვცდილობდი გაცილებით თბილი ვყოფილიყავი იქაურებთან და მივხვდი რომ ჩემი ეს მცდელობა უკლებლივ ყველამ შენიშნა და შენიშვნაც მივიღე.
ჩვენ ისედაც ვიცითო. რატომ იღლებიო.
არადა მეშინოდა.
და ვფიქრობდი, რომ არ წამოსულიყვნენ ჩემები ქალაქში საცხოვრებლად იქნებ უკეთესი ყოფილიყო.
იქნებ ჯობდა მეზრუნა წიწილებზე, ცხოველებზე. უფრო ბევრი მეკითხა. მერე ჩამებარებინა ქალაქში და უფრო მეტი სიმძაფრით მომნატრებოდა სახლი და უფრო ხშირად მენახა სიზმრებში.

კიდევ აღმოვაჩინე რომ ჩემი საწოლის თავზე, ჭერზე ფიგურებს ვეღარ ვარჩევ.
ჩემი ძაღლი დაბერდა.
მერცხლები დაბრუნებულან და
მივხვდი რომ მათი დაბლა ფრენა წვიმის მოსვლას კი არ მოასწავებს, ბარტყებისთვის საკვებს ეძებენ.

მერე იყო ზღვა.
სულ ვამბობ რომ თუ ჰორიზონტზე ზღვა არ ჩანს და რაღაც ეფარება, მაინც აუცილებლად მიხვდები რომ იქეთ ზღვა არის.
და კიდევ სულ ვაკვირდები შეგრძნებას მისი დანახვისას და ყოველთვის სხვადასხვანაირია.
რატომ არის, რომ როცა ცხელ ქვებზე წევხარ ყოველთვის კარგზე ფიქრობ და ყოველი მეცხრე ტალღა რატომ ჰგავს ერთმანეთს?
ხალხმრავლობა მხოლოდ ბათუმში მიყვარს.
და ვერ ვიტან გზას რომელიც უკან მაბრუნებს.
სულერთია სად მაბრუნებს.
ისევ გურიაში.
დილით ჩემი დიდი ჩანთა ჭიშკრის გარეთ, რომ ძვლივს გადმოვიტანე და გავხედე გზას ამას ტრასამდე რა ჩაიტანს-მეთქი,
აღმართზე თემურიაც გამოჩნდა.
თემურია ავადმყოფი ბიჭია.
ყოველ დილით უთენია ჩამორბის ხოლმე ტრასამდე და მერე ტრასას მიუყვება სირბილით ოზურგეთამდე. საღამოს უკან ბრუნდება ისევ ისე.
მომესალმა.
გაჩერდა.
წაგაღებინებო.
ღმერთივით გამომეცხადა.
მართალია თავპირისმტვრევით ჩამატანინა, მაგრამ მოასწრო ეთქვა, რომ ბებიაჩემი მისი პირველი მასწავლებელი იყო.
რომ მასწავლებლებზე და სკოლაზე გიჟდებოდა.
მოასწრო ეთქვა, რომ თემურიას უყვარს ადამიანები და პატივს სცემს მათ და რა უნდა დაუშავონ ადამიანებმა მას რომ შეიძულოს, ან თვითონ რა დაუშავა და რატომ უნდა ერიდებოდნენ და შორიდან ესალმებოდნენ.
თან ყოველ წუთას მეკითხებოდა ხომაა მართალიო.
კარგი ბიჭი ხარ-მეთქი შენ თემურია და შენ რა გქვიაო?
თამთა მეთქი
და წაიღიღინასავით
თამთა, მთამთა, თამთალოო.
მერე მთელი გზა თამთალოს მეძახდა და ყოველ კითხვას აყოლებდა
და დავიფიცებ რომ კარგა ხანია ასე თბილი ჟღერადობით ჩემი სახელი არ მომისმენია.
მერე დამელოდა ავტობუსი როდის მოვიდოდა.
გამომაცილა, ხელს მიქნევდა.

კავკასონის დანახვაზე მივხდი ჯერ კიდევ ვერ გავარკვიე მთა უფრო მაღალია თუ ზღვა უფრო ღრმა.

ან გურიაში რა მინდოდა უსიყვარულოდ.