როცა თვალებს ხუჭავს, ის მზეს ხედავს.
მზე თვალებში ანათებს.
მწვანე, მწვანე ზღვის ტალღებზე ზურგით წევს და არ ფიქრობს იმაზე, რომ ეს შეიძლება მხოლოდ სიზმრად დარჩეს.სიზმრად, რომელიც ქრონიკულად ესიზმრება.
მახსოვს, როცა მას ჩემი შეთხზული ამბავი მოვუყევი, იმაზე თუ როგორ მიდიოდა მატარებლით თავის თხელ გოგოსთან ერთად ქალაქში და ბოლოს ვუხსენე რომ ეს ქალაქი სოხუმი იყო. იტირა.
არ უთქვამს, რომ იტირა ჩემით მივხვდი.
# 2
როცა დედაჩემი იხსენებს გაგრას, თვალები უბრწყინავს.
ალბათ კარგი მოგონებები აქვს.
# 3
სულ ჟრუანტელი მივლიდა, როცა ყვებოდა ამბავს როგორ გამოუშვეს სახლებიდან, რა პირობებში ცხოვრობდნენ ივერიის სასტუმროში და როგორ ვერ იტანდა, როცა "ლტოლვილს" ეძახდნენ. მაშინ გავაცნობიერე როგორი შეურაცხმყოფელი იყო სიტყვები "დევნილი". "ლტოლვილი"
# 4
"აფხაზეთი ჩემთვის მამაჩემია და ის ორიოდე კადრი, რომელიც დღემდე მიტრიალებს თვალწინ." თქვა სალომემ და მე ძალიან კარგად მახსოვს მისი თვალები, როცა ნინას ვუსმენდით. ვიცოდი, რომ იქ მყოფებიდან ყველაზე მეტად კაწრავდა მის გულს მონათხრობი ისტორიები. არასოდეს უსაუბრია ჩემთან აფხაზეთზე.
# 5
ცეკვაზე დავდიოდით ერთად.
სულ ჩუმად იყო. თვალებში ზღვა ჰქონდა.
როცა რაიმე შენიშვნას მისცემდნენ, ზღვა ღელვას იწყებდა და ნაპირებიდან გადმოდიოდა.
ერთხელ ადრე მივედი რეპეტიციაზე. გასახდელში დამხვდა და ტიროდა.
რა მოხდა მეთქი და ჩემი ბაღის ჯგუფელი შემხვდაო.
და მეთქი რა გატირებს და სოხუმში დავდიოდით ერთადო.
მხრები ავიჩეჩე. არც მიცდია გამეგო.
# 6
ავტორი არ მახსოვს.
თხელყდიანი წიგნი იყო. " სოხუმის დაცემა" ასე ერქვა.
რომ დავამთავრე მამაჩემს მივუბრუნდი და
მეთქი მა რამხელა ამბავია ამ 72 გვერდში ჩატეული მეთქი.
# 7
პირადად არ ვიცნობ.
რაღაც ვკითხე და ისეთმა გულანთებულმა მითხრა, თუ არ დავბრუნდებით. მე მაინც წავალო, დავიჯერე.
მე არ ვიცი დაბრუნდებით თუ არა.
მაგრამ ძალიან მინდა ჩემი საყვარელი ტბების სიის თავში რიცა იყოს.
