რატომ
ვიცი, რაც არ ვიცი.
არ ვიცი რაც ვიცი- რაც არ ვიცი იმის ნაცვლად,
უნდა ვიცოდე თუ დავივიწყო.
არ ვიცი, რატომ არიან ანგელოზები
და ჩემი ოთახის ნათურა ყვითლები.
ვერ ვხსნი, რატომ არის ჩუმად ჩემი მაგიდა,
როდესაც მე ამდენს ვესაუბრები.
არ ვიცი, რატომ ჰგონიათ ახალ გაცნობილ ადამიანებს,
რომ ჩემს სახეზე დაკვირვებით
რაც კი მანამდე იყო ყველაფერს მიხვდებიან.
არ ვიცი, ინტელექტუალურობა, სნობობა და სულელობა
რატომ გახდა ხალხისთვის პოზა;
რატომ ჰგონიათ, რომ არსებობენ მარტივი ადამიანები;
რატომ ვარ შენხელა, როდესაც ვიღაც
მემატიანემ სხვადასხვანაირად გამოგვთვალა;
რატომ დადგინდა, რომ ცისარტყელის
ყურება არის ბანალურობა;
ფეხით სიარული – წანწალი;
თმის დავარცხნის დავიწყება, როდესაც რამე უფრო მნიშვნელოვანზე ფიქრობ – ბომჟობა;
საკუთარი აზრის ქონა – პროტესტი;
სახლიდან წასვლა – გაქცევა;
გაღიმება - კარგად ყოფნა.
არ ვიცი, რატომ უნდა მოიშუშო ყველა ჭრილობა;
რატომ არ უნდა იტირო, რახან კაცი ხარ;
რატომ არ ესმით რომ შეიძლება იყო იღბლიანი და უბედური.
ვერ ვხვდები, რატომ არის სიყვარული
და ბოზობა ორივე წითელი .
და რატომ მოსწონთ ქალებს, როცა მათზე მბრძანებლობ.
არ ვიცი, მე და შენი სარკე რატომ ვუგებთ ასე ერთმანეთს
და რატომ ვგავართ სანამ შენ მოხვალ.
არ ვიცი, რატომ ვფიქრობ ამდენს,
და მით უმეტეს, ეს ყველაფერი რატომ მაწუხებს.
ვიცი, რომ ერთხელაც ჩემი ოთახის ყვითელი განათებით
მოვიტყუებ ღია აივნიდან ყვითელ ანგელოზებს ,
და ერთი წუთით დავივიწყებ რომ ვარ კეთილი.
და გავიხსენებ როგორ ვაცლიდი მტრედებს
ფრთიდან ბუმბულს, რომ
ისევ დაბრუნებულიყვნენ…
დავით ყანჩაშვილი
პ.ს
აი ასე
კაი იყო შენთან
არ მეზარება დედასგეფიცები
უბრალოდ ეს უფრო კარგად ამბობს
