ხანდახან. სისუსტე

ნეტა ერთხელ არაფერი მოხდებოდეს.

პოპულის და იუნიქარდის დაგროვების ბარათებმა
ფრთები გამოისხან, მიმატოვონ.
საბანკო ანგარიშებმა ჩათვლიმონ,
საკრედიტო ბარათები გაიცრიცონ,
ძველ წიგნებში ჩარჩენილი ფოთლებივით დაიმსხვრნენ,
ქუჩის კუთხეში აყუდებულ ფულის მანქანას როცა გავუწვდი.

ხანდახან მინდა,
აღარ იყოს:
თქვენ გაქვთ სამოცდაათი შეტყობინება,
Elis Kuper likes your photo,
ორი გამოტოვებული ზარი.
დავალიანების გამო გაგეთიშებათ სმენა და ყნოსვა და მხედველობა...
გადასასვლელი მეორე ხაზზე.
მატარებელი მიდის გურამიშვილამდე.
ხუთი თეთრით დამეხმარეთ,
დედა მიკვდება.

მოხდეს რამე ძველებური,
მაგალითად,დიდჩანთიანი ფოსტალიონი.
მელნის სუნი ჰქონდეს წერილებს.
შემოდგომის ქარი აღწევდეს ხის დარაბებში,
ასე კი არა,
ორმაგი მინით და მეტალოპლასტმასებით
ჰაერი რომ ამოვიჭედეთ.

ასე არა,
ელექტრონული სივრცის ჭიები,
ვსხედვართ ცარიელ ოთახებში - მოციმციმე ეკრანებთან,
სხვის ცხოვრებებს უგემურად ვღეჭავთ და ვღეჭავთ
და არაფერი ხდება ნამდვილი.

მოხდეს აი, მაგალითად
ჰამაკი, ეზო, ცვივა თუთა, ვაშლი ვარდება.
მოხდეს სოფელი, მეხი - ცაზე, მოხდეს ქალაქი, წყვილი - გამზირზე.
ხელი ჩაჰკიდეს ერთმანეთს და ქუჩა გადაჭრეს.
მოხდეს ზამთარი, ჭრელი პლედი. თოვლი, საღამო,
ჩაი და ძველი გაზეთები.

მცივა. ახლოს ხარ.


ეკა ქევანიშვილი