ყველაფერი ბედის ბრალია

„მეფე ვერ ვიქნები, ჰერცოგობა – არ მეკადრება – მე უიღბლო ვარ!… დავლიოთ ბატონებო!"



დიალოგს გადავაწყდი http://sxvisi.wordpress.com/ ამ პოსტს ეხებოდა.
ჰოდა მოვედი და ამ ადამიანს აქედან ვამხნევებ, თუ ვეჩხუბები, თუ ვასწავლი.
არ ვიცი, დაარქვას რაც უნდა.
მე მინდა ვუთხრა კიარადა ვთქვა, არა უფროსწორედ ვიკითხო
რატომ დავეჩვიეთ ადამიანები საკუთარი წარუმატებლობების, საკუთარი შეცდომების, სხვებზე და უარეს შემთხვევაში ბედისთვის დაბრალებას?
რა გვენაღვლება!
ბედს ენა არ აქვს(თუ პოეტურად არ მივუდგებით) და თავსაც ვერ გაიმართლებს.
აღიარეთ საკუთარი სისუსტეები საკუთარი თავის წინაშე.


საშინლად "უიღბლო" ვარ. გამოცდაზე ერთი თემაც რომ არ მცოდნოდა, აუცილებლად ის შემხვდებოდა, ტესტში თუ პასუხი არ ვიცოდი, არ არსებობდა შემთხვევით სწორი შემომეხაზა.
სამაგიეროდ
შემდეგ გამოცდაზე ყოველთვის ბოლომდე მომზადებული მივდიოდი.

არაფერიც არ არის ბედის ბრალი, პირიქით.
და თუ მაინც ყველაფერი მისი ბრალია, მაშინ დაუმტკიცეთ მას რომ მასზე ძლიერები ხართ.
შეიქმენით მოტივაცია.
ვინმემ უბრალოდ ამიხსენით თუ არ მოგწონთ სტატუსი "უიღბლო", რატომ არაფერს მოიმოქმედებთ მის შესაცვლელად.
რატომ მოგწონთ როცა ეცოდებით?
"მოწყალება ამაზრზენი სიტყვაა
როცა გეხება-"


პრობლემა მგონია რომ შიშში მდგომარეობს, ან სიზარმაცეში.
გვეზარება ან გვეშინია წინგადადგმული ნაბიჯების.
მერე რაღაცამ შიგნიდან რომ არ შეგვაწუხოს,ვიჯერებთ რომ უიღბლოები ვართ.
სხვებსაც ვაჯერებთ.
"უიღბლო"_ ბა პრეპარატია რომელიც სინდისის ხმას ჩქმალავს
უკუჩვენებები: იწვევს შურს,გაბოროტებას, ადამიანებისადმი გაუცხოებას, გალოთებას.




დიახაც, იმდენივეჯერ წამოვდგები, რამდენჯერაც წავიქცევი
და მაინც ამოვთხრი.


პ.ს неудачники არ ხარ, თუნდაც მხოლოდ ერთი მიზეზის გამო.
მე გყავარ :თავმდაბალი: