წერილი

სალუტ.

ისე მოგესალმე როგორც ყველას.

ასე მისალმება ნატამ მასწავლა.
ნატა ძალიან მიყვარს და კიდე ის მიყვარს როცა ვინც ძალიან მიყვარს იმის სიტყვებით რომ ვლაპარაკობ ხოლმე.

ვამბობ არასდროს მიგრძნია რომ აქ არ ხარ მეთქი .

მაგრამ სიშორემ მაინც აღმართა კედელი, რომელიც არ არსებობდა ჩვენს შორის .

ეს სიშორე არ გულისხმობს იმას თუ სად ხარ.

ჩემზე აღმატებული გახდი და შენთან თითქოს მეტი მოკრძალება გამიჩნდა.

არადა ვგრძნობ შენ მეტად დამიახლოვდი.

ახლა უკვე ყველაფერი იცი, ისიც თუ რამეს გიმალავდი . ისიც იმიტომ რომ ჩემთვის იმაზე მეტი იყავი ვიდრე მეგობარი.

დიდი ხანია არ მომიწერია შენთვის .

ის წერილებიც ჩამოვხიე კედლიდან პატარა ფურცლებზე დაწერილს რომ გიკრავდი. ერთხელ ოთახში შევედი და დედა დავინახე იმ კედელთან მდგომი ტიროდა.

მე კიდე ვერ ვუძლებ მის ტირილს. შენც ვერ იტანდი.

ჰოდა ავდექი და ჩამოვხიე.

მომენატრე.

შენ ხომ იცი როგორ ვერ ვიტან ამ გრძნობას.

იმდენი სალაპარაკო დამიგროვდა შენთან, იმდენი რამ მინდა მოგიყვე.

წერილებსაც ვერ გწერ არადა სიზმრის 20 წამიანი სერიები მხოლოდ გაოგნებისთვის კმარა რომ ისევ ჩემთან ხარ.

სურათს ხშირად ვუყურებ ხოლმე. ვცდილობ აღვიდგინო რას ვგრძნობდი მაშინ როცა გეხუტებოდი.

ვნერვიულობ რომ ამბობდი. შენ მე არ გიყვარვარო და მაინც მეფერებოდი.

არადა ისე მინდოდა შემძლებოდა გამომეხატა მაშIნ და ვერ ვერ ვერ

ყველაფერს ვინახავდი იმ ერთი დღისთვის როცა შენთან განშორება მომიწევდა.

და მაგრად ძალიან მაგრად ჩაგეხუტებოდი. მერე რა რომ ეს უბრალოდ აუცილებელი მოვლენა იქნებოდა სხვებისთვის, ან უბრალოდ ჩვეულებრივი ქცევა.

მე და შენ გვეცოდინებოდა რომ ეს ყველაზე დიიიდი სიყვარულის გამოხატვა იქნებოდა შენს მიმართ.

დედა სულ მეჩხუბება ცივი ხარო.

შენც მსაყვედურობდი ხოლმე.

რას ნანობო ? არაფერს_მეთქი, არადა ამას ვნანობ.ცუდია რომ გვიან მივხვდი.

იმის მერე მარტო არ ვტოვებ ხოლმე. მასთან ვწვები და იცი მეშინია მიკარების ღამით.

შორს ვწევარ, უცებ შენ არ ეგონო და მერე გამოღვიძებისას გული არ დასწყდეს რომ მე ვარ. ოღონდ ეს ეგოიზმი არ არის.

ვიცი, ჰო ვიცი ყველაფერი იმიტომ ხდება რომ ასეა საჭიროო.

ამაზე იმდენი ვიფიქრე იმდენი.

და კიდევ ერთხელ მივხვდი რომ ჩათვალე ასე უფრო ძლიერი ვიქნებოდით.

როცა შენ ჩემთან იყავი მაშინ სულ ვფიქრობდი რა უნდა გამიჭირდეს, რა უნდა შემემთხვეს, რომ მოვიხედებოდი და უკან შენ ჩემი მთასავით ადამიანი იქნებოდი.

ახლა კი როცა ცუდად ვარ უკან მექანიკურად ვიხედები და იმდენჯერ მწყდება მუცელში რაღაც.

სამაგიეროდ უკან არასდროს ვბრუნდები და ყოველ ნაბიჯს წინ ვდგამ.

ჰოდა ვიცი ზუსტად ამიტომ გადაწყვიტე წასვლა.

რა ეგოისტი ვარ.

გვიანი შემოდგომა მოდის. მე ქრონიკულად მცივა.

ყველას უკვირს რა მცივანა ხარო.

რა იციან, რა იციან.

შენნაირი მინდა ვიყო.

მასწავლე რამით, როგორმე, როგორ გავიმეტო გრძნობები , როგორ გავიმეტო სიტყვები.

დავიწყების შიში დამჩემდა.

მეშინია არ დამავიწყდე.

ხშირად ვატრიალებ იიმ ვიდეოს , სიღნაღში რომ ვიყავით. მარტო ერთ ადგილას ისმის შენი ხმა.

ვაიმეეეე.

სულ ამის თქმა მინდება ხოლმე

რა ძაღლები ვართ.

მინდა მოგიყვე როგორ შევიცვალე მერე.
მე ვერ ვგრძნობ, სხვები მეუბნებიან. გაიზარდეო .

არა ვუტყუები ვგრძნობ როგორ არა, ოღონდ მხოლოდ მაშინ თუ ვკითხულობ ჩემი დღიურის ძველ ჩანაწერებს.

როცა ზევით ამოვდივარ თავს მშვიდად ვგრძნობ.

სიჩუმეა და სულ ქარი ქრის იქ.

ქეთინო მეჩხუბება სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ თავს სასაფლაოზე მშვიდად როგორ უნდა გრძნობდეო .

ვიცი იმას ეშინია მაგას რომ ვამბობ და იმიტომ მეჩხუბება.

ადრე ვერ დავდიოდი. ბოლო დროს ხშირად მინდება.

მარტო არ მიშვებენ, დამაფიცა მარტო არ ახვიდეო .

ნატამ მითხრა შემოდგომა არ შეიძულო მაგის გამოო .

შენთვის რომ ეკითხათ უნდა წავიდეს და რომელ დროში გინდა რომ წავიდესო . აუცილებლად შემოდგომას ეტყოდიო , სხვა დროს ვერ გაიმეტებდიო .

ნუ ადანაშაულებ . ჩუუუო .

ახლაც ხშირად ვიყურები ცაში.

ოღონდ იმიტომ აღარ რომ ის გზა ლონდონამდე მიმიყვანს.

აღარც იმიტომ რომ ცა ცამდე მიყვარს,

არც იმიტომ რომ ცა ოდესმე სარკედ გადაიქცევა.

იმიტომ რომ შენი სახლი იქ არის.

სხვისი მამები ბერდებიან. სამაგიეროდ შენ არასდროს დაბერდები.

ცამდეეეეე

წავედი ახლა ქეთინო შემოვიდა ოთახში, არ მინდა დაინახოს რას ვწერ.